وطن !

وطن !

نامت را کلوخ میگذارم

به آن اندازه که در مشت شعرم جای گیری

و خود را جرعه ای آب می نامم

به آن اندازه که در پلک سنگی جای گیرم

اول تو را می آورم و می اندازم در دست احساسم

تا چون خوابم تکه تکه شوی

بعد در گودی چشمانم می گذارمت

- وقتی جمعت کردم

ذره ای از تو را نشان می دهم.

بر سر تو می ایستم

تا در کشتزار خون من سبز شوی

می ایستم و اندکی بر تو می بارم

یا گریه میکنم

تا بالا رود قامت سبز تو

دراز است . . . دراز است

این فصل غربت و غریبی ام

می ایستم ، می ایستم ، می ایستم

تا صنوبر شوی

جان من ! صنوبر !

اینک تو از آن منی

از این رو چنین کردم

تا تابوتم شوی .

                                                                              شیر کو بی کس