چهارده

چهارده

 اتاق فرسوده است

آینده کدر شد

 صورت من کو ؟

 من با این صورت

عاشق شدم

 امتحان دادم

قبول شدم

 ساز شنیدم

 دشنام دادم

 دشنام شنیدم

 گرسنه شدم

 باران خوردم

 سیر شدم

 رنگ شناختم

 رنگ باختم

 سفید شدم

خوابیدم

بیدارشدم

 مادرم  را صدا کردم

 تو را صدا کردم

 جواب دادم

 خواب رفتم

 عینک زدم

سفر رفتم

 غم داشتم

 ماندم

 آمدم

 در  آینه نگاه کردم

 سفر رفتم

گلدان  را آب دادم

 ماهی  را نان دادم

 می دانستم  صورت من

 صورت توست

 سه دقیقه  مانده  به ساعت  چهار

 آینه  کدر شد

هراس  ندارم

 آهسته  در باز شد

 زنی  در آستانه ی در نشست

آینه کدورت داشت

 به صورتم نگاه کرد

می خواست  خودش را

 در آینه  ببیند

 مرا باور  کرد

مرا صدا کرد

 می خواستم  از دور کسی  مرا ببیند

  تا برای  دیگران  بگوید

 تا  کدر شدن  آینه

 من  لبخند  داشتم

  زن ساکت  زن صبور

 با سکوت ابریشمی

از طلوع  صبح  از فنجان  قهوه

 برمیخاست

 آماده بودم

 در صبح

برای ریختن  باران

در لیوان  گریه کنم

 از شما  هراس ندارم

 که به من تو  بگویید

  فقط  صورتم  را به دیگران  بگویید

 که  لبخند  داشت

لبم  سفیدی بود

 باغ ندارم

 خانه ندارم

 رویا ندارم

 خواب  دارم

 عشق  دارم

 نان  دارم

 اطلسی  دارم

 حافظه  دارم

خستگی دارم

 سردی دارم

گرمی دارم

مادر  دارم

 قلب دارم

 دوست  دارم

 یک چمدان  دارم

 یک سفر دارم

 یک پاییز دارم

 یک شوخی  دارم

 لباسهای  من کهنه نیست

 ولی در چمدان  بسته نمی شود

 یک تکه  قالی دارم

آسمان نیست

 ابری است

 آبی است

فرهنگ  لغت دارم

  دوازده  جلد است

  مولف  مرده است

 یک  پرتقال  دارم

برای تو

  عینک دارم

 شیشه  ندارد

 نه سفید نه سیاه

برای چهارفصل  است

یک  لیوان  از باران دارم

 ناتمام است

 شکسته است

یک  جفت  جوراب  آبی دارم 

دریا را دوست دارم

 کار نمی کند

سه  دقیقه  مانده  به چهار را

  نشان می دهد

اگر آینه را بشکند

 اگر گل نیلوفر  دهد

اگر میوه دهد

 اگر حرمت مادرم را

 با چادر  سیاه  بداند

 اگر شمعدانی  در آینه

 کوچک تر شود

 من کوچک می شدم