من و ایران من

این ها فقط الفاظ و عبارات  نیست . این ها را قطعات  ادبی  نام  نمی توان  نهاد

این ها چیزی  نیست  که  کهنه  بشود، زیرا من  این ها را با خون  دل  نوشته ام

شعله ای  که  از قلب ام  برآمده  و وجود مرا لرزانده ; ارتعاش  به  دست ام  داده

قلم ام  را بر کاغذ لغزانده  و باعث  به وجود آمدن  این  قطعه ها شده  است . یعنی

آتشی  مرا سوزانده  و این ها خاکستر منست  که  از سوراخ  قلم  روی  کاغذ نقش

بسته  است . وگرنه  من  با نوشتن  این  جمله ها مشق  نویسنده گی  نمی کرده ام 

باری  من  این ها را همه  تنها به خاطر عشق ام ، تنها به خاطر ایران ام  نوشته ام 

بر مرمر سپید

پس  از من  تا ایران  زنده  است  بر مرگ  من  اشک  مریزید. با یک  پرچم  ایران

کفن ام  کنید و به  سنگ  مزارم  بنویسید

زیر این  توده ی  خاک ، میان  استخوان هائی  کم  و بیش  پوسیده ، هنوز دلی  به

عشق  ایران  می تپد. پس  این جا تاملی  کن  و بر خفته  به  یادی  منتی  گذار

معبود من  ایران ، ایمان  من  ایران ، خدای  من  ایران ، آری  آری  همه  چیز من

ایران  بود. - پس  اگر می خواهی  برای  آرامش  روح  من  دعائی  بخوانی ، و

بدین گونه  مرا تا زیر بار سنگین  معاصی  خویش  از پا در نیافتم  نیروئی  ببخشی ،

به  عظمت  ایران  دعائی  کن : بگو ((ایران  پاینده  باد!)) و بخواه  که  ایران  پاینده

بماند، تا چون  خواستی  بتوانی  که  برای  پاینده گی ی  ایران  فداکاری  کنی

آری  همیشه  بگو ((پاینده  باد ایران !))... با زبان  بگو، با قلب  بخواه ، و با عمل

بنما که  ایران  را پاینده  می خواهی

                                                                  احمد شاملو